Net terug van een fijne vakantie in Frankrijk, denk ik terug aan een moment met mijn zoontje.

Mijn zoontje is 5 en dol op ijsjes.

Als hij de kans krijgt, eet hij ze de hele dag.

We gingen elke dag zwemmen (je kent het wel, zo’n enorm zwemparadijs met glijbanen en zo).

Mijn jongste zoon hield het meestal niet zo lang vol als zijn grotere broer.

Samen gingen we dan eerder terug.

En de vakantie traditie was dat hij dan een ijsje van mij mocht.

Maar die dag had hij voordat we gingen zwemmen (had ik vaag opgevangen) al een ijsje gehad. Dus toen we samen terug wandelden, verliep ons gesprekje ongeveer zo:

Ik: “dit keer geen ijsje, want je hebt er al eentje op, toch?
Zoontje: “nee hoor, echt niet!”
Ik: oh.. ik dacht van wel… nou vooruit maar… (ach ja… een ijsje meer of minder maakt niet uit denk ik)

Ik pak een ijsje voor hem en net als ik in de zon op een ligbed wil gaan liggen, zie ik een ijs stokje op tafel liggen…

Ik: “hey… wat ligt hier nou??”
Zoontje: “dat heeft papa gedaan!”
“mmm… ik zal het papa eens vragen als hij er straks is” zeg ik, streng kijkend, terwijl ik een glimlach onderdruk…

Mijn zoon eet stil zijn ijsje op…
en zegt dan na een aantal minuten:
“mama, wat gaat er gebeuren, als papa zegt dat hij geen ijsje heeft gegeten?”
Ik: “waarom zou hij dat zeggen dan?

Zoon: “het huisje heeft gewoon dat stokje hier neergelegd!!”
en ik ben nu al best ver met dit ijsje…”

Ik: "geniet maar van je ijsje jongen, maar volgende keer maar gewoon eerlijk zeggen tegen me, okay?!"

Wat zou er in dat koppie omgaan?

Tsja, dit soort leugentjes hebben we waarschijnlijk allemaal wel eens verteld. En ook onze ouders hebben toen misschien geprobeerd om ons duidelijk te maken dat je beter eerlijk kunt zijn. Maar misschien heb ik hem wel geleerd dat hij beter na moet denken als hij liegt , who knows…

In dit geval is heel duidelijk wat de feiten zijn. En je zou zeggen dat dit vaak wel zo is.

En ook dat mensen zelf heel goed in de gaten hebben dat ze ‘liegen’.

Dat hoeft niet zo te zijn. (Hier schreef ik al eens over het verschil in perspectief).

Nog niet zo lang geleden voerde ik een Mediation gesprek met een werkneemster en een leidinggevende. (lees hier hoe een mediation verloopt)

De communicatie (zoals meestal in mediations) verliep niet goed meer tussen de twee. Eén van de oorzaken was volgens de leidinggevende dat de werkneemster het er niet mee eens was dat ze een tijdelijke functie niet langer mocht uitvoeren. Eén van de oorzaken volgens de werkneemster was dat haar helemaal niet verteld was dat de functie tijdelijk was.
(tekst gaat verder onder foto)

De titel boven deze blog is niet voor niets ‘De waarheid interesseert me niet’. Want in mediations ben ik niet op zoek naar de waarheid. Maar als twee verhalen zo uiteen lopen, ben ik wel nieuwsgierig… hoe kan dit nou?

Ik vraag de leidinggevende om te vertellen over hoe het proces rondom die functie is verlopen. Hij begint uitgebreid te vertellen over hoe het verlopen is en hoe hij in een gesprek de werkneemster de overwegingen heeft toegelicht en heeft benadrukt dat het om een tijdelijke situatie ging.

Tijdens het verhaal van de leidinggevende, zit de werkneemster heftig ‘nee’ te schudden met haar hoofd.

Ik vraag aan haar: jij bent het niet eens met dit verhaal? Ze zegt: nee, dit gesprek heeft nooit plaatsgevonden!!!

Even zegt niemand iets (lees over de kracht van stiltes)

Ik sta op het punt om te zeggen: tsja…. Iets klopt er niet. Hoe zit dit?

Maar voordat ik die kans krijg, zegt de leidinggevende: ik begin nu ineens aan mezelf te twijfelen. Ik heb met iedereen gesprekken gevoerd, maar weet nu – ook gezien de reactie – niet meer zeker of ik dit gesprek ook met jou heb gevoerd. Sorry. (lees over je eigen rol in een conflict, deze blog)

Beiden waren er in dit geval van overtuigd dat de ander het niet goed zag. Hoe kan dit toch ontstaan?

Dit heeft er alles mee te maken hoe ons brein functioneert op het moment dat we in conflict situaties komen. Door alle emoties, krijg je een bepaald beeld van de situatie en vind je overal om je heen ook bewijs van jouw beeld. Zo erg, dat je herinneringen die niet passen in dit beeld, niet meer goed voor ogen kunt hebben. (lees hier meer over emoties)

Doordat er niet meer naar elkaar geluisterd wordt, wordt het beeld niet makkelijk meer bijgesteld en is er een derde nodig om de communicatie weer te herstellen.

Een simpel ‘sorry, ik heb het verkeerd gezien’ kan dan al veel verschil maken. Maar hoe moeilijk is het om toe te geven dat jouw visie misschien wel niet klopte? Lang niet iedereen heeft de moed om dat te doen.

Dan roepen we liever zoiets als ‘het huisje heeft gewoon dat stokje neergelegd’

Wil je preventief aan de slag gaat met conflicten binnen jouw organisatie? Vraag dan hier mijn e-boek 'Voorkom gedoe op de werkvloer' aan of kijk eens naar mijn training.