Arbeidsconflict geeft verandering van perspectief

Komt altijd degene die gelijk heeft bij mij?

Jarenlang was ik als advocaat arbeidsrecht actief.

Welke klant er ook bij me kwam, ik vond (bijna ) altijd het verhaal redelijk. Of het nu een werkgever was. Of het nu een werknemer was.

Altijd kon ik wel (juridische) argumenten vinden die het verhaal ondersteunden.

En met die argumenten, overtuigde ik ook mezelf van het juiste standpunt van mijn klant. En ging ik – zo nodig – ervoor vechten. In elk geval steunde ik mijn klant zo goed mogelijk.

Komt altijd degene die gelijk heeft bij mij? Of ben ik gewoon goed in het bedenken van argumenten? Of kan ik me gewoon goed inleven? (lees hier over kijken door de ogen van een ander)

Steeds vaker merkte ik… het is maar net wie ik spreek. Door welke bril ik naar het verhaal kijk. Ik ga mee in dat verhaal. En maak er het beste van.

Tuurlijk maakte ik een risico inschatting. Maar ik ging er wel vol voor. Mouwen opstropen en het beste eruit halen wat erin zit.

En dan hoorde ik de advocaat of jurist van ‘de andere kant’. Oeh… en dan kon ik me daar ook meestal enorm over opwinden. Hoe kon iemand zo’n absurd standpunt innemen? Hoe kon iemand zo onredelijk zijn?

Natuurlijk is de ene zaak de andere niet. En in de loop der jaren ga je ook steeds meer relativeren. Maar soms zat er dan weer eentje tussen…

Toch kwam die vraag vaak bij me naar boven… Komt dan altijd degene die gelijk heeft bij mij? Nee natuurlijk niet. 

Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal. 

En het is maar net vanuit welk perspectief je ernaar kijkt.

Juist als mensen bij een advocaat komen,  is er vaak voor allebei de kanten wel iets te zeggen.  Want als 1 van de 2 overduidelijk gelijk heeft, kom je er al snel uit.  Een echt alternatief is er immers niet voor degene met de slechte kaarten…

Ondertussen ben ik me gaan verdiepen in hoe het kan dat perspectieven zo verschillen.  En hoe kan het dat je het perspectief van de ander maar moeilijk kunt zien?

Dit heeft er alles mee te maken hoe een conflict zich ontwikkelt.  Iedereen die zich in een (steeds verder escalerend) conflict bevindt, maakt dit mee.

Hoe kan het nu dat de ander dit niet ziet?

Hoe kan ik me zo vergist hebben in die ander?

Hoe kan de ander zo onredelijk zijn?

En overal zie je bewijs van jouw idee over de ander…

Doordat mensen over het veranderen van dit perspectief vaak niet met elkaar praten, verergert de situatie steeds verder.

Je vindt steeds meer ‘bewijs’ van je eigen perspectief. Je eigen gedrag lokt ongewenst gedrag uit bij de ander. En zo neem je elkaar mee steeds verder de afgrond in, steeds verder in het wantrouwen naar elkaar.

Totdat je je zo machteloos voelt, dat je naar een advocaat of jurist stapt. Of – bij werknemers – je maar ziek meldt.

Het kan ook anders.

Je kunt de communicatie met elkaar weer op gang brengen.

Je kunt je perspectief naar elkaar weer bijstellen.

Soms kan je dit zelf. Soms kan een collega of HR medewerker helpen. Soms heb je hulp van een extern iemand nodig.

Het moment dat je in de begeleiding van een conflictgesprek,
de spanning ziet verdwijnen…. Gewoon omdat iemand ineens een glimp van het perspectief van de ander ziet.

Kippenvel…